ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ

Τα ξωτ’κά τ’ς Μπούριας.

Τα ξωτ’κά τ’ς Μπούριας.

(Κατά την μπάμπω Τζιαχάνω από την Στράτσιανη)

      Απκάτ από τον Άη Μνά τ’ς Στράτσιανης είναι μια σπλιά μεγάλη και σκοταδερή, ποχ’ δυο ρούπες ίσια που να χωράη άνθρωπο να μπαίν’ τα’ απίκουπα , να ζαρνίζεται μέσα και να βγαίν’ απ’ την άλλ’ ρούπα. Μέσα σ’αυτή τη σπλιά είναι μια Χάρ’ που παίρν’ τ’ς  θέρμες απ’ τ’ς θερμασμένους και γιατρεύονται τα μαραζιάρ’κα παιδιά που δεν πιάνουντ’ από κριγιάσ’, οσ’ έχουν κιτρινάδα και σπλήνα, οσουνούς έπεσε το χουλιαράκι και δε μπορούν να πάρουν  δρόμο κι ανήφορο, οσ’ είναι βαρεμέν’ απ’ όξω, όσες νυφάδες δε ζυγώνουν τ‘ς άντρες τους, κι όσα παιδιά-με σχώρεση-κατουριούντ’ οχπάνω τους.

      Όλ’ αυτοί για να ιδούν καλό μπαίνουν τρεις βολές σ ‘αυτή τη σπλιά, ρίχνουν μέσα δεκάρες, κοσάρες, ρούπια και μπεσλίκια σημένια κι από ‘να ζευγάρ’ τσιεράπια, κι οι νυφάδες αφήνουν κένα δαχτυλίδ’ ή κένα σκουλαρίκ’ και κακμμιά ζάβα φλωροκαπνισμέν’ κι άμα βγουν πάν’ ν στ’ ν εκκλησία του χωριού κι ανάβ’ν ένα κερί ίσια με το μπόι τους !

      -<<Και γλέπ’ν στ’ αλήθεια καλό όσοι πάν’ ν  στ’ αυτή τη σπλιά; >>, ρώτησα τ’ς προάλλες τη μπάμπω τη Τζιαχάνω πού πιστεύ’, οτ’ εκεί μέσα είναι ξωτκιές.

      -<<Ντάαα !... >>, μου λέει, <<ένας και δύο είδε καλό; όσοι πήγαν ολ’ γιατρεύτηκαν. Πάει ο Ζώης πούχ’ έρθ’ με θέρμες ‘πο μεσ’ απ’ το Ρωμαίικο κι’ είχ’ ένα χρόνο και δεν του κόβ’νταν, κι ο Γιώργ’ς του Παπαζήσ’ κι ο Μήτρος τ’ς Καλίνας, και το Στάθ’ αυτούγια τον είχε πάει η μάννα του, όντας ήταν μικρός, και ντάιμα κουβαλιούνται άρρωστοι από Καστάνιαν’ από Μόλιστες, από Πρυσόγιαν’ κι’ απ’ άλλα χωριά κι όσ’ ήρθαν, καμάρι μ’ , όλ’ είδαν θεράπειο.

      -<<Εγώ δεν πιστεύω να είναι ξωτκές, θειάκω Τζιαχάνω>>, τ’ς λέω, <<καμμιά Χάρ’ μπορεί να είναι…

     -<<Ντάα ! τί λές, καμάρ’ μου;… εγώ ‘χω ‘κουστά από τ’ς παλιούς που μου ‘λεγαν, όντας ήμουν μικρή, πως μέσα σ’ αυτή τη σπλιά είναι ξωτ’κες, νύφες πεντάμορφες,  που βγαίν’ ν τη νύχτα εκεί γύρα στη σπλιά και κάπ’-καπ’ ζ’γώνουν ως τ’ αλώνια και παίζ’ ν και χαρχαλιούνται κι αυτές παίρν’ ν τ’ς αρρώστιες και τ’ς στέλν’ ν κατ’ άνεμ’, μον’ θέλ’ ν να τ’ς πάς καλούδια, γιατ’ αλλοιώς δεν κάν’ ν καλό. Δε ρωτάς και τον Τάκη Πρωτοπαπα του τ’ς έμπλαξε στο Ζάχοτο κοντά στο ποτάμ’ ;… γιατί κατεβαίνουν πότε-πότε για να λουτσιστούν στο νερό… Όποιος άρρωστος πάν’, καμάρι μ’, σ’ αυτή τη σπλιά και κάν’ να δγιαταγμένα, γερεύ’, γένεται γερός, μπούρας, και γι’ αυτό τ’ν έβγαλαν και Μπούρια.




bullet hover email hover menu arrow