ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΡΑΤΣΙΑΝΗ, 1903

ΕΙΔΗΣΕΙΣ  ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΡΑΤΣΙΑΝΗ, 1903

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : Χ. Γ. ΓΚΟΥΤΟΣ

   Στην αθηναϊκή εφημερίδα «Φωνή της Ηπείρου», φ. της 31.10.1903, δημοσιεύθηκε η παρακάτω επιστολή-ανταπόκριση κάποιου Κονιτσιώτη, η οποία περιείχε ενδιαφέρουσες ειδήσεις για την επαρχία μας της εποχής εκείνης. Τότε επανεντάχθηκαν στον καζά της Κόνιτσας τα χωριά Βούρμπιανη, Πυρσόγιαννη και Στράτσιανη, που είχαν ενταχθεί στον καζά του Λεσκοβικιού το 1882, οπότε οι δύο καζάδες συγκρότησαν, μέχρι το 1888, το σαντζάκι του Λεσκοβικιού προς διευκόλυνση της δίωξης των ληστοσυμμοριών που λυμαίνονταν τον καζά της Κόνιτσας. Ακολούθως αναδημοσιεύονται εδώ ειδήσεις του 1905 από την αθηναϊκή εφημερίδα «Ο Πύρρος», φ. της 20.10.1905.

    Υψηλή επινεύσει της Α.Α.Μ. του κραταιοτάτου και φιλολάου ημών ΄Ανακτος, η επάνοδος των χωρίων Βουρμπιάνης, Πυρσογιάνης και Στρατσιάνης συγκαταλέγεται εις τα τετελεσμένα γεγονότα. Φαντάζεσθε την χαράν και αγαλλίασιν των κατοίκων, φαντάζεσθε την κατακλύζουσαν τας καρδίας αυτών ευγνωμοσύνην προς την Α.Ε. τον γενικόν διοικητήν Ιωαννίνων Οσμάν πασάν και τους λοιπούς συνεργήσαντας, εξ ων αναμφιβόλως την πρωτίστην διακατέχετε θέσιν επί ταις όντως πατριωτικαίς και σθεναραίς υμών ενεργείας.

    Οι Λιεσκοβικινοί όμως, ειθισμένοι να θεωρώσι τα χωρία τιμάριά των και τους κατοίκους αυτών αγέλας βοών, εξεμάνησαν, πάντα δε λίθον κινούντες και παν θεμιτόν αθέμιτον μέσον μετερχόμενοι, την πικράν επιζητούσι των χωρίων μεταμέλειαν δια τον χωρισμόν των από των ισχυρών προστατών των. Και ατυχώς εύρον εν Κονίτση όργανα των σκοτείων και καταχθονίων ενεργειών των εν τω προσώπω δύο κυβερνητικών υπαλλήλων, του Λιεσκοβικινού δηλονότι Μουλ. Μουδίρη Μουχτάρβεη και του αντεισαγγελέως Αβδουλάχ εφένδη.  Ίνα δε παραλείψω τα πολλά τούτων τερατουργήματα αναφέρω το επ΄εσχάτων όλως παράνομον και έκθεσμον διάβημά των, το γενικήν προξενήσαν κατάπληξιν και παρ΄αυτοίς τοις ορθοφρονούσι Τούρκοις.

     Ο διδάσκαλος του χωριού Στρατσιάνης Βασίλειος Παναγιωτόπουλος χρεωστεί εκ της περυσινής δεκάτης εις τον Λιεσκοβικινόν Δαϊλιάν βέην ελάχιστον και ασήμαντον ποσόν εξ 80-90 γροσίων. Αντί λοιπόν ο κ. Δαϊλιάν να εναγάγη τούτον αρμοδίως εις το Πρωτοδικείον, τη διαγνώμη το Μαλ. Μουδίρη Μουχτάρ, επιδίδει ψευδή καταγγελίαν εις τον αντεισαγγελέα Αβδουλάχ ότι ο διδάσκαλος, προξενήσας εις αυτόν σπουδαίας ζημίας εκ καταχρήσεων κατά την διαχείρισιν της δεκάτης, θ΄αποδράση εις την Ελλάδα. Ο αντεισαγγελεύς, μεμυημένος εις τας καταχθονίους ταύτας του φίλου του σκευωρίας και πλεκτάνας, φύσει δ΄άλλως τε διαφλεγόμενος υπό ακατανομάστου φανατισμού και βαθυτάτου προς τους Χριστιανούς μίσους, απαιτεί παρά του Ζαπιτά την βία προσαγωγήν του διδασκάλου. Επειδή όμως ούτος έτυχε ασθενών, ο δ΄αποστολείς, σουβαρής επανήλθε φέρων μόνον την έγγραφον δήλωσιν των Μουχταροδημογερόντων ότι ο διδάσκαλος θα έλθη εξ άπαντος  άμα ως ιαθή, εκμανείς ο Αβδουλάχ και ταις εισηγήσεσι του ετέρου συνεργού Μουχτάρ υπείκων, διατάσσει την βιαίαν προσαγωγήν του διδασκάλου και των Μουχταροδημογερόντων. Αποσταλέντες λοιπόν δύο ζαπτιέ τσαούσιδες μετά οκτώ χωροφυλάκων και ευρόντες τον ατυχή διδάσκαλον ερχόμενον ενταύθα, καίτοι εισέτι πάσχοντα, τούτον μεν δέσαντες και ραπίσαντες ανήγαγον εις το χωρίον, παραλαβόντες δ΄εκείθεν και τους Μουχταροδημογερόντας μετεκόμισαν ενταύθα, παρουσιάσαντες εις τον αντεισαγγελέα, όστις ως εσχάτους κακούργους έρριψεν εις τας σκοτεινάς φυλακάς, ένθεν, κατόπιν εντόνων παραστάσεων, εξήγαγον εις τας άνω κοινάς φυλακάς, κρατήσαντες επί 24 ολοκλήρους ώρας.

    Επί του αποτροπαίου τούτου και εκνόμου διαβήματος των ειρημένων, εγένοντο εντεύθεν τα κατάλληλα διαβήματα όπου δει. Αλλ΄επειδή η καθόλου αυτών πολιτεία και συμπεριφορά, ως και η μεγάλη των ανηθικότης, τυχάνει υφ΄όλας τας επόψεις εθνοβλαβής και επιβλαβεστάτη εις τους Χριστιανούς, διαβλέποντας εν των προσώπω των ειρημένων υπαλλήλων φοβερόν επικρεμάμενον κίνδυνον και επειδή κατ΄ακολουθίαν επείγουσα όσον και επιτακτική παρίσταται ανάγκη, ει μη τινος άλλου, της μεταθέσεως τουλάχιστον των εν λόγω επικινδύνων και εκνόμων υπαλλήλων, δια ταύτα παρακαλούμεν όπως υψώσητε φωνήν, απαιτούντες, προς ησυχίαν των πιστών και αφοσιωμένων υπηκόων της Α.Α.Μ. του σουλτάνου, την μετάθεσιν των ειρημένων υπαλλήλων.



                          Στρατσιανίτες στην ξενιτειά

Στην εφημερίδα ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ που εκδιδόταν στην Αθήνα, στο φύλλο 604/ 31-12-1904, σελ. 4, είναι καταχωρημένο το κείμενο που ακολουθεί:

« - Μετά χαράς πληροφορούμεθα ότι οι εκ Στρατσιάνης της επαρχίας Κονίτσης αδελφοί Ιωάννης και Ξενοφών Σουρέλης ίδρυσαν εις Χαρτούμ νέον μέγα Ζαχαροπλαστείον και Ξενοδοχείον καλώς επιπλωμένον και εφωδιασμένον με άπαντα τα χρειώδη. Όθεν συνιστώμεν αυτό εις τους εκείθεν διερχομένους. …….. .».

Από την παραπάνω γραφή συμπεραίνω ότι οι Σουρέληδες, ίσως και άλλοι Στρατσιανίτες, ταξίδευαν στην Αφρική πολύ πριν το 1900. Οι νεότεροι Σουρέληδες, ευκατάστατα εγκατεστημένοι μεταπολεμικώς στα Ιωάννινα, μάλλον ακολούθησαν το παράδειγμα των προγόνων τους και πήγαν στο Κογκό όπου και πλούτισαν.

                                           Αθήνα, 09-03-2019

                                            Θωμάς Β. Ζιώγας

                                    Email: thovaziogas@gmail.




bullet hover email hover menu arrow