ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΑΡΔΑΚΗΣ

 

Φέτος συμπληρώνονται 31 χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή ο αείμνηστος Διονύσης Βαρδάκης (29- 11-1986 – 2017)

Ο Διονύσης Βαρδάκης γεννήθηκε το 1916 στον Πύργο (Στράτσιανη) Κόνιτσας και λόγω οικονομικών δυσκολιών της οικογένειας δεν μπόρεσε να σπουδάσει παρόλο που το ήθελε πολύ. Αναγκάστηκε να μάθει την τέχνη του επιπλοποιού και τα χρόνια 1934-36 εργάστηκε στο ορφανοτροφείο Κόνιτσας μαθαίνοντας τα παιδιά την τέχνη ως δάσκαλος. Από το 1945 διορίστηκε μόνιμος στο ορφανοτροφείο ως το 1975 που λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου αποχώρησε συνταξιοδοτούμενος.

Καταρτισμένος τέλεια στην τέχνη προσπαθούσε να τη μεταδώσει και στους μαθητές του, ώστε να βγουν στην κοινωνία άριστοι τεχνίτες και όχι μόνο. Με την ανθρωπιά του ήταν παράδειγμα σε όλους, μαθητές και προσωπικό του ιδρύματος.

 Δεν αρκείτο μόνο τη διδαχή της τέχνης. Βοηθούσε τους απόφοιτους με συμβουλές αλλά και με χρηματικά ποσά από το μισθό του.

Ακόμα, προικισμένος με λεπτά χαρίσματα, αγαπούσε την κλασική μουσική, τη λογοτεχνία και τη φωτογραφία. Σε αυτά προσπαθούσε να μυήσει και τους μαθητές του με   προβολές διαφανειών και ντοκιμαντέρ και ωφέλιμες συζητήσεις.

Χωρίς να είναι σπουδαγμένος παιδαγωγός, διαμόρφωνε με το παράδειγμά του ανθρώπους χρήσιμους στην κοινωνία με ήθος και όχι μόνο τεχνίτες. Και πραγματικά όσα παιδιά φοίτησαν στο ορφανοτροφείο, δεν λησμόνησαν ποτέ το δάσκαλό τους και συχνά τον συμβουλεύονταν με αλληλογραφία ή τηλεφωνικά και πολλές φορές τον επισκέπτονταν στην Κόνιτσα. Γι΄ αυτό χαρακτηριστικά έλεγε συχνά : « μπορεί να μην έχω δικά μου παιδιά, αλλά είμαι πολύτεκνος».

΄Αριστος στη δουλειά του, αξιαγάπητος στον περίγυρό του και στην Κονιτσιώτικη κοινωνία.

Ο θάνατός του λύπησε βαθύτατα τους πρώην μαθητές του τους φίλους και όλους αυτούς που τον γνώρισαν. ΄Οσα χρόνια και αν πέρασαν ποτέ δεν τον λησμονήσαμε γιατί ο Διονύσης ήταν ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ με κεφαλαία γράμματα.





Αφιέρωμα από το περιοδικό <ΚΟΝΙΤΣΑ>






bullet hover email hover menu arrow